روزی سقراط (حکیم معروف یونانی)، مردی را دید که خیلی ناراحت و متاثر است. علت ناراحتیش را پرسید، پاسخ داد: در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم. سلام کردم، جواب نداد و با بی اعتنایی و خودخواهی گذشت و رفت و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم."
سقراط گفت: چرا رنجیدی؟" مرد با تعجب گفت: خب معلوم است، چنین رفتاری ناراحت کننده است."
سقراط پرسید: اگر در راه کسی را می دیدی که به زمین افتاده و از درد و بیماری به خود می پیچد، آیا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟ مرد گفت: مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم. آدم که از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.
سقراط پرسید: به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟
مرد جواب داد: احساس دلسوزی و شفقت و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.
سقراط گفت: همه ی این کارها را به خاطر آن می کردی که او را بیمار می دانستی، آیا انسان تنها جسمش بیمار می شود؟ و آیا کسی که رفتارش نادرست است، روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر و روانش سالم باشد، هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟ بیماری فکر و روان نامش "غفلت" است و باید به جای دلخوری و رنجش، نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است، دل سوزاند و کمک کرد و به او طبیب روح و داروی جان رساند.
پس از دست هیچ کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که

هر وقت کسی بدی می کند، در آن لحظه بیمار است.

شیخ در گرفتن اجرت برای کار خیاطی بسیار با انصاف بود. به اندازه ای که سوزن می زد و به اندازه کاری که می کرد مزد می گرفت. به هیچ وجه حاظر نبود بیش از کار خود از مشتری چیزی دریافت کند. از این رو اگر کسی می گفت:جناب شیخ اجاازه بدهید اجرت بیشتری بدهم قبول نمی کرد.

یکی از روحانیون نقل می کند که:عبا و قبا و لباده ای را بردم و به جناب شیخ دادم بدوزد گفتم: چقدر بدهم؟ گفت :(دو روز کار می برد چهل تومان میشود.) روزی که رفتم لباسها را بگیرم گفت:(اجرتش بیست تومان می شود.) گفتم: فرموده بودید چهل تومان می شود؟ گفت:(فکر می کردم دو روز کار می برد ولی یک روز کار برد.)!

فرزند شیخ می گویید: روزی عبایی را که با مشتری طی کرده بود سی و پنج ریال بدوزد. مشتری آمد و عبای خود را برد. مقداری که دور شد دیدیم پدرم به دنبال او دوید و پنج ریال به او پس داد و گفت:( من خیال کردم این عبا فرصت بیشتری را از من می گیرد ولی این طور نبود.)

سخنان حکیمانه:

امیر مومنان می فرمایند:انصاف ،اختلافات را از بین می برد و موجب الفت و همبستگی می شود.

امیر مومنان می فرمایند: انصاف، مايه آسايش است.

عبد صالح خدا((رجبعلی نکوگویان)) مشهور به ((جناب شیخ)) و ((شیخ رجبعلی خیاط)) در سال 1262 ه.ش. در شهر تهران دیده به جهان گشود.

پدرش((مشهدی باقر)) یک کارگر ساده بود. هنگامی که رجبعلی دوازده ساله شد پدر از دنیا رفت و رجبعلی را که از خواهر و برادر تنی بی بهره بود.تنها گذاشت.

از دوران کودکی شیخ بیش از این اطلاعی در دست نیست اما او خود از قول مادرش نقل می کند که:

((موقعی که تو را در شکم داشتم شبی پدرت که در چلوکبابی کار میکرد.کباب درسته به خانه آورد.خواستم بخورم دیدم که تو به جنب و جوش آمدی و با پا بر شکمم می کوبی. احساس کردم که از این غذا نباید بخورم دست نگه داشتم و از پدرت پرسیدم که شب ها تکه های جلوی مشتری را به خانه می آوردی چه شد که امشب کباب درسته آورده ای؟ پدرت گفت:حقیقت این است که این ها را بدون اجازه آورده ام! من هم از آن غذا مصرف نکردم.))

خلاصه شیخ مردی عارف و بزرگی است که با محبت ورزیدن نسبت به خالق خود به کمالات و مقاماتی دست یافت که تصور آن برای ما دشوار است.